Wereldberoemd in Indonesië

Tijdens het schrijven van dit verslag ben ik me gaan afvragen/realiseren voor wie ik dit eigenlijk doe. Ik weet namelijk niet wie het allemaal leest en wat ervan gevonden wordt. Het kost veel tijd, maar t is ook wel weer heel ontspannend hoor! Ik denk dat ik dit voornamelijk doe voor mezelf (om niks te vergeten) en het handjevol lieve mensen dat steeds de tijd neemt mijn énorm lange verhaal vrijwillig te lezen om op de hoogte te blijven. Dank jullie wel voor de interesse in mijn verhalen en avonturen!<3 Oké, genoeg gedachten. Verder waar we waren:

17-04: Ik laat me naar het vliegveld brengen en arriveer een paar uur later in Kuala Lumpur, Maleisië. Na anderhalf uur in de bus besluit ik de laatste 2,5 km te gaan lopen. Niet handig, want voor ik t weet, moet ik schuilen voor een enorme plensbui en extreme onweersbui. De onweer slaat meermaals erg dichtbij in (wat een kabaal) en held op sokken als ik ben, staat het huilen me nader dan het lachen. Na anderhalf uur komt er een kerel aanlopen (ik stond al klaar voor de verdediging), die me aanbiedt een stukje mee te lopen onder zijn paraplu. Oké.. Bij het 'afscheid' nemen, staat hij erop dat ik de paraplu meeneem; lief. Als ik bijna bij mijn hostel ben, sta ik de paraplu op mijn beurt weer af aan een opdringerige taxichauffeur en de hele omgeving lijkt even stil te staan van verbazing. 's Avonds haal ik wat eten in Chinatown, maar na even rondlopen ben ik de extreem opdringerige locals al zat en ga ik, voor de verandering, een slapeloze nacht tegemoet.

18-04: HET REGENT IN MIJN KAMER! Heel apart, maar oké. Na een ontbijt in gezelschap vertrek ik met de bus richting Decathlon. Ik voel me echt een 'farang' (vreemde in 't Thais) in de bus: ik word constant aangestaard door mannen en vrouwen laten aan alles merken dat ze me verafschuwen. Goed, focus Ellen. Doel is; praktisch shoppen. Op de terugweg kan ik nergens een bushalte vinden en uiteindelijk blijkt dat je 'gewoon' aan de kant van de snelweg moet wachten en een bus moet aanhouden. De local die er ook staat, schuift meteen 2 meter op als ik 'naast' haar ga zitten en in de bus vertelt een kerel me dat ik in zijn cultuur ben, en het daar niet is toegestaan ontblote lichaamsdelen te hebben. Ik moet me dus maar volledig bedekken... Omdat ik me door het gestaar inmiddels allesbehalve veilig voel, doe ik mijn sarong om, maar ik kan niet zeggen dat ik het volledig met hem eens ben. Ik respecteer jou, maar jij mij niet. Ik dacht dat dit een internationale stad was..? De sfeer in deze stad ben ik al snel helemaal zat en ik besluit in de avond mijn was op te halen met mijn sarong om (bedekte benen). Ik word nog steeds aangestaard en door iedereen geroepen, dus ik wil zo snel mogelijk van straat af. Ben echt helemaal klaar met die ellendelingen en voel me enorm onveilig!
's Avonds laten de Fransen die ik in Ko Phangan heb ontmoet, weten dat ze niet op tijd in Kuala Lumpur zullen zijn om te meeten. Bummer, want daar had ik me wel enorm op verheugd! Ik bereik na deze dag ineens mijn breaking point en heb reden te meer om deze @!#%stad dan ook zo snel mogelijk te verlaten. Ik boek 's avonds dan ook meteen een ticket 't land uit voor morgen, dikke doei.

19-04: Ik bezoek nog even, volledig bedekt, de Petronas Towers en geniet nog soortvan van de fonteinen daar. Onderweg naar het vliegveld weet ik dat ik pas weer kan lachen in het vliegtuig; WEG HIER! Ik ben kapot en eenmaal in Indonesië aangekomen word ik ook nog apart genomen omdat ik geen uitreisticket heb. Just my luck.. Het is even flink zweten, maar de douanier zegt dat ik het niet weer moet doen en zet een stempel in mijn paspoort. Phiew! Als ik wat Indonesisch heb geleerd in de taxi, kom ik aan bij het hostel met de allervriendelijkste mensen die me overal mee helpen; super!

20-04: Het late ontbijt hark ik naar binnen en ik stap samen met een ander meisje in de auto. Na anderhalf uur nutteloos rondrijden, moeten we wisselen van auto en rijden we weer praktisch langs onze hostels. Top. Onze chauffeur heeft 'levensgevaarlijk' als levensmotto en rijdt werkelijk als een dominante malloot richting bestemming. Alle verkeer moet maar voor hem wijken en na een aantal keer letterlijk op een centimeter na geen ongeluk te hebben veroorzaakt, is een 'ongeluk' onvermijdelijk als hij de auto dwars over een megadrukke weg drukt. Hij rijdt bewust een scooter aan met 2 meiden (hadden ze maar aan de kant moeten gaan), en rijdt zonder blikken of blozen verder... Als we vragen normaal te rijden, spreekt hij ineens geen Engels meer en rijdt hij met 100 km/h verder over wegen waar ik nog geen 20 zou rijden. Daarbij voelt mijn gordel aan als een korset en heb ik het gevoel dat al mijn ingewanden inmiddels op een andere plek zitten.
Na 4 (!!) uur in de auto, letterlijk alle hoeken van de wagen te hebben gezien en even stress te hebben gehad over mijn hostel, kom ik wonderbaarlijk genoeg in 1 stuk aan. Nog even een ruige rivier oversteken per uhm.. uitdagende hangbrug en ik ben er! De sfeer is supergoed en na een top BBQ, schreeuwen we uit volle borst alle nummers mee die op de gitaar gespeeld worden, topavond!

21-04: Ik word wakker van de regen en zou eigenlijk beginnen met mijn jungle-trek vandaag, maar er wordt besloten deze morgen te starten i.v.m. het weer. Ik hoor veel over de mensen en geschiedenis van het dorp en de rivier en gek genoeg had ik al zo'n gevoel. Heel heftig allemaal wat hier is gebeurd, maar echt te veel om op te schrijven.

22-04: WHOEE! Jungle trek it is! Ik weet dat me 2 intensieve dagen te wachten staan, maar zo erg kan het niet zijn.. toch?
Ik doe de trekking met nog 2 meisjes en 2 tourguides. We beginnen onze tocht door rubberplantages (dat is ook te ruiken) en begeven ons in een steeds dichter begroeide jungle. Het eerste uur valt me alles mee, en als 't zo blijft; helemaal mooi!
Ohwell, jammerjoh! Het is benauwd, de paden zijn modderig, er zijn veel muggen, we krijgen flink wat bloedzuigers en de bergen die we moeten beklimmen zijn zó steil, dat ze bijna recht omhoog gaan. We klimmen op en over de boomwortels omhoog, en de natuurlijke 'treden' zijn soms meer dan een meter hoog, modderig, ongelijk en bieden weinig kans om je vast te houden. Een enorme workout voor je benen als je dit +/- 3 keer (klimmen) een uur moet doen in de hitte! Nog voor de helft beginnen mijn benen al echt pijn te doen en merk ik dat mijn hartslag absoluut te hoog is. Ik verlies liters vocht, voel me licht in mijn hoofd en begin mezelf te motiveren door te blijven gaan. Bovenop de berg spotten we de eerste oerang oetang al en die komt toch echt wel heel dichtbij! Ik weet dat ze agressief kunnen zijn, dus het is best spannend om zo'n kolos op minder dan 5 meter van je af te hebben staan, wel echt supervet!! We trekken verder, bergaf en -op en zien enorm veel van dichtbij! Oerang oetangs, een fazantsoort, grote vlinders, een schildpad, wild varken en natuurlijk ook de jungle zelf! Op deze momenten vergeet ik hoe gesloopt ik ben en tijdens de pauzes (met heerlijk eten), heb ik net genoeg tijd om mijn hartslag wat te laten zakken en mezelf weer moed in te praten.
De trekking is echt superzwaar. Ik motiveer mezelf en wil wel, maar mijn benen denken daar anders over. Compleet verzuurd en flink aan t shaken, weigeren ze dienst. Daarbij is mijn hartslag constant erg hoog en word ik steeds duizeliger. Mijn kleren zijn doorweekt van het zweet en afkoelen is geen optie. Ik weet dat ik maximaal breek als iemand me nu vraagt hoe het gaat, en dat idee alleen al geeft me tranen in mijn ogen. Gelukkig; niemand vraagt het nu, maar ik betwijfel echt of ik dit wel kan..
De guides helpen me, ik neem wat meer pauzes en na een flinke afdaling komen we aan bij het kamp. RUST! We moeten wachten op vers water en liggen wat op een zeil (tegen insecten/bloedzuigers) met matjes voor de tent. Ik ben kapot en alles draait, maar het is hier zó mooi, wát een beloning! De avondmaaltijd is echt heerlijk en telkens als ik propvol zit, heb ik na een minuut al weer enorme honger. Mijn lichaam heeft het hard nodig. Omdat ik me steeds beroerder begin te voelen van de intensiteit van de dag, ga ik na wat spelletjes naar bed. 's nachts houden de guides de wacht (vanwege apen) en probeer ik door te slapen.

23-04: Gelukkig! Ik voel me niet meer beroerd en na een heerlijk ontbijt weet ik dat vandaag minder zwaar zal zijn dan gister. We lopen door de rivier (heerlijk!) en starten daarna meteen met de zwaarste klim van vandaag. Mijn benen zijn na 5 minuten al compleet verzuurd en hebben moeite met doorgaan en mijn hartslag draait overuren. Maar toch: doorgaan! Onderweg zie ik zwarte eekhoorns en tijdens de pauze worden we vergezeld door familie van de baviaan; superleuk! We zien nog een gibbon en een stel oerang-oetangs; echt prachtig! Eenmaal beneden relaxen en zwemmen we bij prachtige watervallen en vervolgen we de weg langs de rivier om terug te gaan 'tuben'. 4 grote rubberbanden aan elkaar, over een extreem ruige rivier, terug naar het dorp. Oké... We worden uitgezwaaid door een aapje en daar gaan we! Dit is wel het meest enge wat ik ooit heb gedaan en onderweg wordt het meisje naast me uit de tube geslingerd en liggen wij er allemaal op de kop in. Gelukkig heeft ze de banden nog vast en kunnen we haar weer terug op de banden trekken. Eenmaal terug gaan een aantal locals met ons op de foto en ben ik écht gesloopt, maar ook megatrots! Dit is absoluut het meest zware dat ik ooit heb gedaan, zowel fysiek als mentaal, maar: ik heb het toch maar gedaan!! En wauw, het was echt wel absoluut de moeite waard!!
's avonds geniet ik nog van alle lieve mensen en het doet me oprecht pijn dat ik dit dorp en de mensen morgen moet verlaten.

24-04: Met de bus naar Medan en dan naar Jakarta per vliegtuig. Na een dag reizen arriveer ik in t hostel, dat echt perfecte matrassen, schone, witte lakens en een goede warme douche heeft; perfect!! Ik slaap dan ook als een roosje!

25-04: WAUW! DUO-PENOTTI als ontbijt; wát een tophostel!! Op naar het vliegveld en naar Yogjakarta. In het vliegtuig schrik ik wakker omdat ik het vliegtuig voel vallen. Ik zie de neus van het vliegtuig steeds verder naar beneden wijzen en de stroom valt even uit. Gelukkig duurde dit 'maar' een paar seconden, maar toch wel eng! In de avond neemt de hosteleigenaar me mee naar een lokaal restaurant; top! Op tijd naar bed vanavond, want het wordt een korte nacht!

26-04: 03:00 uur. Goedemorgen!! Ik word opgehaald en ga met de minivan richting de zonsopkomst van de Borobudur tempel, één van de redenen dat ik naar Indonesië wou. Well... Ik denk dat ik terug moet komen, want man, wát een waardeloze zonsopkomst. Geen zon te zien en door de dikke mist is er ook geen tempel tussen de bergen te bekennen, goed verhaal. Bij de Borobudur aangekomen, bind ik mijn sarong om, kijk wat rond en bij de tempel zelf voel ik me al snel een beroemdheid. Engelse studenten (locals) willen me interviewen, ik word gefilmd, mijn handtekening wordt gevraagd en enorm veel mensen en families willen met me op de foto. Heeelll apart, maar toch ook wel weer leuk. Na de Borobudur gaan we naar de Prambanan tempel, waar ik als een zombie rondloop met benen die ook nog niet bepaald welwillend zijn door de spierpijn die ik heb van de jungle-trek.
Ik word weer flink gefotografeerd (wat is nou de attractie, de tempel.. of ik..?) en eenmaal terug in 't hostel, ontmoet ik weer leuke mensen, voer ik goede gesprekken en neemt de manager ons weer mee uit eten.

27-04: Er wordt ontbijt voor me gemaakt en ik ga per motortaxi (jaja) richting treinstation. Op naar Malang, waar ik word opgehaald door de tour-operator, die me naar mijn hostel brengt. Ik ga vroeg slapen en bereid me voor op vannacht.

28-04: 00:10 uur. Een hele, goede morgen! And so my tour begins! 2 nachten en dagen vulkanen beklimmen it is! Omdat ik vannacht de enige ben bij deze operator, stap ik bij de Bromo-vulkaan achterop de motor bij mijn tourguide. Het is echt ijskoud (5 graden) en een uur rijden. Om warm te blijven, moet ik gebruik maken van de jaszakken, het dekentje en de lichaamswarmte van de tourguide. We rijden dwars door de struikgewassen over een modderpaadje, met geulen niet breder dan de motorband richting viewpoint. Het enige wat ik denk is: 'ogen dicht en hopen dat dit goedkomt', en volgens mij denkt mijn tourguide met momenten exact hetzelfde. Bij de viewpoint hebben we nog een uur tot zonsopkomst. Mijn kleren zijn klam van het weer en mijn broek is nat van de struiken. Om niet onderkoeld te raken, gaan we op een isolatiedeken zitten, slaan de deken om ons heen en (hoe vervelend ook), ik móet echt tegen de tourguide aan zitten om warm te blijven. De kerel ziet zijn kans schoon en denkt het wel even érg gezellig te kunnen maken, maar daar denk ik dus heel anders over. Na even flink boos te zijn geworden, is de boodschap helder en doet hij gelukkig weer normaal. De zonsopkomst is echt adembenemend prachtig en het zicht op de krater is bijna sprookjesachtig; wauw!! Na de zonsopkomst rijden we naar de krater, waar ik al weer nauwelijks de kans krijg zelf op de foto te gaan en behandeld word als een celebrity. Ik beklim met een lokale schoolklas de krater en het is echt superleuk hoe blij ze zijn met mijn aanwezigheid. De omgeving is bijzonder mooi en boven moet ik toch even slikken. De krater is veel dieper dan ik dacht, het pad is smal én: je hoort de lava koken in de krater. Wauw!!
Ik daal weer af, krijg weer een rijstontbijt en ga met de trein richting Probolingo, waar ik me op mijn privékamer kan voorbereiden op de komende nacht.

29-04: 00:10 uur: Goodmorning again! Off to Ijen! Het is een flinke klim (3 km) omhoog en de temperatuur gaat van warm naar koud en terug. Mijn benen doen nog zeer, maar ze doen hun werk. We doen boven onze gasmaskers op en zien de Blue Flame branden in de krater; prachtig! We bekijken het gedolven sulfiet (respect voor de mijnwerkers die 40 kg per keer op hun schouders naar boven brengen) en klimmen wat verder omhoog richting zonsopkomst. Wauw, wát een super uitzicht weer! Echt adembenemend: ene kant zonsopkomst, andere kant de rokende krater met helder blauw meer, zonder water (zuur). Op de terugweg is er veel rook en ondanks mijn gasmasker, ben ik toch flink aan het hoesten en begrijp ik dat de werknemers hier een levensverwachting hebben van maximaal 40 jaar.
We bezoeken nog een koffie- en rubberplantage en prachtige watervallen en daarna is het tijd om mijn spullen te pakken en (ietwat gehaast) in de bus te springen richting Bali. Ik hoop meteen door te kunnen richting Gili-eilanden, maar eenmaal in Bali blijkt dat ik flink ben voorgelogen en naar een andere plaats moet om de nacht door te brengen. Ohwell...

30-04 & 31-04: Na een snelle boottocht, kom ik aan op de Gili's en doe ik, naast het bijwerken van mijn reisverslag, vrij weinig!

Inmiddels heb ik geen idee meer welke dag het is, wat het tijdsverschil is en wanneer ik weer verder 'moet', en daar kan ik me ook niet druk om maken. Het gaat zoals het gaat, of het gaat anders! Ik weet wel dat ik al halverwege mijn reis zit, maar daar wil ik eigenlijk ook niet aan denken!;)